TEATR EWOLUCJI CIENIA – Fin Amor – miÅ‚ość dworna

reżyseria: Wioletta Dadej
scenariusz i scenografia: SÅ‚awomir Dadej
aktorzy: Agnieszka Brząkała, Aneta Wujciów, Anna Nowińska, Wioletta Dadej, Hubert Kożuchowski, Kamil Zawadzki, Mirosław Ogórek, Sławomir Dadej
premiera: 06.06.2009

teatrCienia

Fin Amor -miłość dworna – wzorzec miłości, jaki został stworzony przez literaturę XII wieku, stał się dla nas punktem wyjścia w pracy nad spektaklem. Czerpiąc inspiracje z dziejów Tristana i Izoldy oraz Lancelota i Ginewry – par najsłynniejszych literackich kochanków średniowiecza – próbowaliśmy stworzyć koncepcję miłości idealnej. Opowiadając historię pary zakochanych ludzi, opowiadamy historię każdego wrażliwego człowieka. Bo któż z nas będąc zakochanym uświadamia sobie siły sprawcze, bądź przewiduje drogi rozwoju prawdziwego uczucia? Czyż miłość nie zaskakuje nas znienacka? Czy mamy na nią jakikolwiek wpływ? I czym jest miłość: ubóstwieniem kochanej osoby, pożądaniem, ofiarą z samego siebie, a może wzrostem duchowym pozwalającym stać się godnym tego uczucia? Ukazując bohaterów na osi odwiecznej opozycji: eros – agapa, stawiamy fundamentalne pytanie: czy prawdziwa miłość to Dążenie czy Spełnienie? Dzięki kostiumowi i podkreśleniu klimatu średniowiecza uwypuklamy alegoryczność historii naszej pary bohaterów, która równie dobrze może być historią każdego z nas. Liczymy, że nasza opowieść miłosna nie tylko pobudzi widzów do stawiania pytań, ale i do szukania odpowiedzi, zaś mniej dociekliwym pozostawi odrobinę wzruszeń.

Teatr Ewolucji Cienia istnieje od 6 lat. Jego liderzy to osoby o wieloletnim doświadczeniu w tej materii. Sławomir Dadej był aktorem i współtwórcą sukcesów Teatru Biuro Podróży w latach 1992-2003. Wioletta Dadej – twórca niezależny, z teatrem zwiazana od 1991 r. (w latach 1996-97 uczestniczyła w projekcie Pieśni Kozła). Mirosław Ogórek przez 13 lat był tancerzem i solistą Polskiego Teatru Tańca Conrada Drzewieckiego, a później Ewy Wycichowskiej w Poznaniu. Spektakle Teatru Ewolucji Cienia charakteryzuje swoista poetyka obrazu, ilustracyjna muzyka i dzianie się w sferze międzyludzkiej, przy użyciu minimum rekwizytów i scenografii. W spektaklach nacisk jest położony na człowieka, stąd cechuje je asceza scenograficzna, przy jednoczesnej dużej dynamice scen opartych na rytmie i ekspresji aktorów. W swoich spektaklach dotykają tematów uniwersalnych jak miłość, śmierć, władza, zastanawiając się nad ich rozumieniem i ewolucją w perspektywie historycznej.